Σε ποιόν ανήκει η έδρα; Στο βουλευτή ή στο κόμμα;

Έχω καιρό να γράψω και μαζεύτηκαν πολλά... Ας ξεκινήσω απόψε με κάτι "ανώδυνο"...

Αφορμή για το άρθρο αυτό είναι μια είδηση για την εσωτερική φαγωμάρα και την εσωκομματική αντιπολίτευση στη ΔΗΜΑΡ. Αρνούνται λέει οι διαφωνούντες βουλευτές Βουδούρης και Μουτσινάς να παραιτηθούν από βουλευτές γενικώς, παραδίδοντας τις έδρες τους στους επιλαχόντες συνυποψηφίους τους, και απειλούν με ανεξαρτητοποίηση...

Αρχικά με παραξένεψε η ύπαρξη εσωκομματικής αντιπολίτευσης στη ΔΗΜΑΡ... Μα η ίδια η ΔΗΜΑΡ αποτελεί την εσωκομματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ!!! Αντίπαλοι για την αρχηγία ήταν οι Τσίπρας - Κουβέλης κι όταν οι διαφωνίες τους άρχισαν να είναι περισσότερες από τις συμφωνίες, ο Κουβέλης κι οι υποστηρικτές του αποχώρησαν και ίδρυσαν τη ΔΗΜΑΡ... Αυτοί λοιπόν που σήμερα αντιπολιτεύονται μέσα στη ΔΗΜΑΡ τον Κουβέλη, γιατί τον ακολούθησαν; Γιατί δεν παρέμεναν στο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα αφού αυτός τους εκφράζει; Ή μήπως δεν τους εκφράζει ούτε ο Τσίπρας οπότε θα ιδρύσουν κανένα νέο κόμμα;;;

Αχ αυτοί οι πολιτικοί μας...

Στη συνέχεια αναρωτήθηκα για κάτι άλλο. Ποιοί είναι οι Βουδούρης, Μουτσινάς που αντιπολιτεύονται στη ΔΗΜΑΡ τον Κουβέλη; Αντίστοιχα, ποιοί είναι οι Μαργαρίτης, Χατζησωκράτης που τον στηρίζουν; Από τις 100 ψήφους που πήρε η ΔΗΜΑΡ στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, οι 95 οφείλονταν στο πρόσωπο του αρχηγού της! Οι περισσότεροι ψηφοφόροι του κόμματος αυτού σταύρωναν τυχαία τους υποψηφίους!!! Ψήφιζαν ΔΗΜΑΡ - Κουβέλη, όχι Βουδούρη, Μουτσινά, Μαργαρίτη κλπ....

Αυτό συμβαίνει κατά κόρον στα μικρά κόμματα. ΛΑΟΣ = Καρατζαφέρης, ΑΝ.ΕΛΛ. = Καμμένος, πιο παλιά ΠΟΛ.ΑΝ. = Σαμαράς ή Δημ. Συμμαχία = Μπακογιάννη.

Πώς λοιπόν νομιμοποιείται ένας βουλευτής να ανεξαρτητοποιείται ή να μεταπηδά σε άλλο κόμμα και να παραμένει βουλευτής; Είναι αυτό δημοκρατικό; Δίκαιο; Ηθικό;

Στο Ηράκλειο Κρήτης π.χ. πολύς κόσμος γούσταρε τον Κουβέλη και ψήφισε ΔΗΜΑΡ. Πιο αναγνωρίσιμος υποψήφιος στην πόλη ήταν ο πρώην Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Μιχελογιαννάκης. Έβγαλε έδρα η ΔΗΜΑΡ, ξαναβγήκε βουλευτής ο Μιχελογιαννάκης. Και βγήκε βουλευτής επειδή η ΔΗΜΑΡ ξεπέρασε στην επικράτεια το 3% εξαιτίας του Κουβέλη, όχι εξαιτίας του Μιχελογιαννάκη!!!! Δεν έκλεισε ούτε τρίμηνο κι ανεξαρτητοποιήθηκε ο μάγκας και συζητάει τώρα με το ΣΥΡΙΖΑ!!! Όπως ακριβώς έκανε (για να λέμε και του στραβού το δίκιο) και πριν από ένα χρόνο που ανεξαρτητοποιήθηκε από το ΠΑΣΟΚ και συζητούσε με τη ΔΗΜΑΡ!!!

Τα πολύ παλιότερα χρόνια (εποχές... Γκόρτσου με σήμα τη μαγκούρα και Μαυρογιαλούρου!!!), όλες οι περιφέρειες ήταν μονοεδρικές. Στην κάθε περιφέρεια δεν κατέβαιναν κόμματα αλλά μεμονωμένοι υποψήφιοι. Μαζεύονταν μετά οι εκλεγμένοι στη Βουλή και προέκυπταν οι κοινοβουλευτικές ομάδες. Υπήρχε λοιπόν τότε το φαινόμενο να αλλάζουν ομάδα οι βουλευτές με την ίδια συχνότητα που άλλαζαν πουκάμισο!!! Σωστό ή λάθος, αυτό ίσχυε τότε. Σε αυτό το πλαίσιο λειτουργίας πράγματι η έδρα ανήκε στον εκάστοτε... Μπάρκουλη ή Κωνσταντάρα και αυτός την έκανε ότι ήθελε.

Στα σημερινά δεδομένα όμως, ο ψηφοφόρος ψηφίζει κόμμα όχι βουλευτή. Ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου να είναι ένας υποψήφιος π.χ. του ΚΚΕ, αν κάποιος προτιμά να ψηφίσει Νέα Δημοκρατία θα ψηφίσει αυτό το κόμμα, κι από εκεί και πέρα θα βρει κάποιον να σταυρώσει, κι ας τον εκτιμά δέκα φορές λιγότερο από τον υποψήφιο του ΚΚΕ.

Βέβαια φρόντισαν οι προύχοντες ακόμα κι αυτό το δικαίωμα να μας το πάρουν!!! Σταυρός τέλος, πλέον τα κόμματα επιλέγουν με λίστα ποιοί θα γίνουν βουλευτές!!!! Άρα, τώρα με τη λίστα ειδικά, είναι προφανές πως η βουλευτική έδρα δεν ανήκει στο βουλευτή αλλά στο κόμμα του!!!

Σωστό ή λάθος, αυτό ισχύει. Λάθος κατά τη γνώμη μου. Πιο τίμιο θα ήταν να είχαμε 300 μονοεδρικές και να ψηφίζαμε πρόσωπα και όχι κόμματα. Αλλά αφού ισχύει αυτό, δε νομιμοποιείται κανένας βουλευτής να γίνεται ανεξάρτητος ή να αλλάζει κοινοβουλευτική ομάδα. Από τη στιγμή που διαφωνεί με την πολιτική του κόμματός του, θα πρέπει να παραιτείται και από βουλευτής και στη θέση του να μπαίνει κάποιος του ίδιου κόμματος.

Τώρα βέβαια θα μου πείτε πως πολλοί είναι και οι ψηφοφόροι που διαφωνούν με την πολιτική του κόμματος που ψήφισαν, κι ας πέρασαν μόνο μερικοί μήνες από τις εκλογές... Έλα όμως που οι εκλογές είναι ορισμένο από το Σύνταγμα να γίνονται κάθε 4 χρόνια και όχι κάθε τρίμηνο... Άρα οι επιλογές μας θα πρέπει να μας δεσμεύουν για 4 χρόνια...

Μήπως αυτό ακούγεται παρωχημένο; Ανεφάρμοστο; Ανεδαφικό; Εκτός πραγματικότητας; Και ακούγεται και είναι. Και παρωχημένο, και ανεφάρμοστο, και ανεδαφικό, και εκτός πραγματικότητας. Όπως άλλωστε και τα περισσότερα άρθρα του Συντάγματος της Ελλάδας που αφορούν τον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας....

Στο επόμενο άρθρο θα τα πούμε για την υποτιθέμενα αιρετή τοπική αυτοδιοίκηση... Η πορεία από τον εκλεγμένο δήμαρχο και το καπέλωμα από το διορισμένο νομάρχη, προς τον εκλεγμένο νομάρχη και το καπέλωμα από το διορισμένο περιφερειάρχη, και τελικά στον εκλεγμένο περιφερειάρχη και το καπέλωμα από τον Γ.Γ. της Αποκεντρωμένης Διοίκησης!!!!!

 

ΘΕΜΑ ΧΡΟΝΟΥ Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩ ΚΑΙ Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΝΟΜΙΣΜΑΤΑ

Πέρασαν κι οι εκλογές της 17^ης Ιούνη λοιπόν… Καταλάβατε εσείς κάποια αλλαγή;

            Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ είχαμε πριν το Μάιο, κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ θα μπορούσαμε να έχουμε από τις 7 Μαΐου, κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ θα έχουμε από αύριο… Πολύ (πάρα πολύ…) κακό για το τίποτα…

            Σώθηκε η Ελλάδα λένε κάποιοι… Σώθηκε το ευρώ λένε κάποιοι άλλοι… Σώθηκε η Ευρώπη λένε αρκετοί… Είναι όμως έτσι;

            Δεν το νομίζω…

            Όλα δείχνουν πως η νομισματική ένωση ορισμένων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ευρωζώνη) πνέει τα λοίσθια… Και δεν φταίει η Ελλάδα γι’ αυτό αλλά οι πολιτικές που επιβλήθηκαν από τις ισχυρές χώρες της Ευρωζώνης, βασικά από τη Γερμανία δηλαδή…

            Νομίσαμε όλοι το 2002 πως γίναμε Γερμανία επειδή είχαμε ίδιο νόμισμα με τη Γερμανία… Αυτό ακριβώς επεδίωκαν κι οι Γερμανοί… Δάνειζαν όλη την Ευρώπη ευρώ προκειμένου η Ευρώπη να αγοράζει τα προϊόντα τους… Σήμερα όλοι οι Ευρωπαίοι είμαστε εξαρτημένοι από τις γερμανικές βιομηχανίες και καταχρεωμένοι στις γερμανικές τράπεζες… Όλοι οι Ευρωπαίοι περνάνε βαθιά κρίση κι η Γερμανία είναι στην καλύτερη οικονομική κατάσταση των τελευταίων 100 χρόνων… Κι ας έχουμε όλοι το ίδιο νόμισμα…

            Αν το πρόβλημα ήταν αποκλειστικά ελληνικό, θα ξεπερνιόταν εύκολα… Όταν όμως τεράστιες οικονομίες όπως η ισπανική, η γαλλική κι η ιταλική βρίσκονται επίσης στο χείλος του γκρεμού, είναι προφανές πως κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας, που έλεγε κι ο Σαίξπηρ… Υποτίθεται πως επιδιωκόταν με την Ευρωπαϊκή Ένωση η κοινωνική, οικονομική και βιοτική σύγκλιση των λαών της Ευρώπης… Σύγκλιση σε επίπεδα υψηλότερα του μέσου όρου όμως, όχι στα επίπεδα της περιόδου του Μεσοπολέμου που φαίνεται πως θα επιτύχουν…

            Δυστυχώς αποδεικνύεται εκ  του αποτελέσματος πως ότι έγινε στα χρόνια του ευρώ δεν έγινε για το καλό των Ελλήνων, των Ιταλών, των Ισπανών, των Γάλλων, των Ευρωπαίων γενικά, αλλά για το καλό της γερμανικής οικονομίας, και μάλιστα εις βάρος όλων των υπολοίπων… Οι Γερμανοί μέσω της νομισματικής ένωσης απέκτησαν άμεση γεωγραφική επέκταση της αγοράς των προϊόντων τους, αποκτώντας ταυτόχρονα σημαντική πολιτική επιρροή στις χώρες του ευρώ. Όλες οι αλλαγές στις χώρες αυτές σε πολιτικό – νομοθετικό – οικονομικό επίπεδο που υποτίθεται πως επιβάλλονταν από την Ευρωζώνη, στην πραγματικότητα επιβάλλονταν από τη Γερμανία με σκοπό την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της… Κάτι που  βλέπουμε ολοζώντανα άλλωστε να συμβαίνει τις μέρες αυτές στην Ελλάδα…

            Η κατάσταση αυτή είναι φανερό πλέον πως δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ καιρό ακόμα… Το θέμα δεν είναι η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ και η επιστροφή στη δραχμή επειδή είναι οι Έλληνες το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης… Δε σώζεται έτσι το ευρώ… Ήδη Ισπανοί, Γάλλοι κι Ιταλοί δανείζονται με επιτόκια που δεν μπορούν να αντέξουν… Μηχανισμοί διάσωσης μπορούν να υπάρξουν για μια μικρή χώρα, για δύο ίσως και τρεις χώρες… Όταν όμως σε λίγο καιρό όλες οι χώρες της Ευρωζώνης (εκτός από τη Γερμανία φυσικά…) θα χρειάζονται διάσωση, τι θα γίνει;

            Προσωπική μου εκτίμηση: Είναι θέμα χρόνου η κατάργηση του ευρώ και η επιστροφή στα εθνικά νομίσματα…

            Αν μια χώρα μεμονωμένα έφευγε από το ενιαίο νόμισμα (π.χ. Ελλάδα), θα προκαλούνταν σημαντικοί κλυδωνισμοί και το νόμισμα θα δεχόταν σημαντική υποτίμηση… Κάτι τέτοιο δεν το θέλει κανείς…

            Αν όμως η κατάργηση του ευρώ και η επιστροφή όλων των χωρών της Ευρωζώνης στα εθνικά τους νομίσματα γίνει ταυτόχρονα για όλους και ομαλά, τα αποτελέσματα θα ήταν σε μεγάλο βαθμό ευεργετικά για όλους, ακόμα και για τη Γερμανία. Η συνεχής επιδείνωση της κρίσης χρέους άλλωστε στις χώρες της Ευρωζώνης δεν αφήνει περιθώρια ούτε στη γερμανική οικονομία για θετικές προοπτικές μέσα στο ευρώ… Άρα και η ίδια η Γερμανία θα θελήσει σε λίγο καιρό να απαγκιστρωθεί και να συνεχίσει το δικό της δρόμο μέσω του πολύ ισχυρού μάρκου… Προφανώς και οι υπόλοιπες χώρες θα προσδοκούν θετικό αντίκτυπο από μια επιστροφή στο εθνικό τους νόμισμα, καθώς θα τους δώσει τη δυνατότητα για εφαρμογή εθνικής νομισματικής πολιτικής τέτοιας που θα τους επιτρέψει την έξοδο από την κρίση.

            Σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον η Ελλάδα θα κληθεί να επανεπενδύσει στην πραγματική οικονομία, πέρα από κοντόφθαλμες κρατικοδίαιτες νοοτροπίες. Η δραχμή θα μπορέσει να προσδώσει ανταγωνιστικότητα στα προϊόντα μας και οι εξαγωγές θα εκτιναχθούν, μαζί και οι δείκτες ανάπτυξης. Θα βρούμε στον οικονομικό κόσμο επιτέλους τη θέση που μας αξίζει και μας αναλογεί. Δεν θα είναι η πρώτη θέση, αλλά δεν θα είναι και μια από τις τελευταίες θέσεις, σημείο στο οποίο βρισκόμαστε σήμερα….

            Μακάρι να πάνε όλα καλά και ομαλά… 





Υ.Γ. 21/06/2012: Διαβάστε κι αυτό: http://www.tovima.gr/world/article/?aid=463362&h1=true .... Θέμα χρόνου είναι....

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΕΒΕΙ ΤΟ ΠΑ.ΣΟ.Κ. ΣΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Το εκλογικό αποτέλεσμα της 6^ης Μαΐου έστειλε προφανώς πολλά μηνύματα. Από το βράδυ της Κυριακής διαπιστώνουμε πως άλλες πολιτικές παρατάξεις έλαβαν τα μηνύματα αυτά και άλλες όχι…

Ας τις πάρουμε λοιπόν με τη σειρά.

Η Νέα Δημοκρατία, θεωρεί πως νίκησε επειδή είναι πρώτο κόμμα… Το πώς νίκησε και το ποιον ακριβώς νίκησε δε φαίνεται να την απασχολούν… Νομίζει πως είναι εγγυήτρια της σταθερότητας και χωρίς αυτήν η χώρα δε θα επιβιώσει… Η χώρα θα επιβιώσει σίγουρα, η Νέα Δημοκρατία δύσκολα…

Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. φανερά ενδυναμώθηκε… Μετατράπηκε σε μια νύχτα από κόμμα διαμαρτυρίας και πολιτικής έκφρασης των αγανακτισμένων σε εν δυνάμει κόμμα εξουσίας…  Αντέδρασε και μεταλλάχθηκε άμεσα, παρά τα αντιθέτως λεγόμενα… Πλέον ομιλεί και συμπεριφέρεται σαν πραγματικό κόμμα εξουσίας που δεν ενδιαφέρεται για το καλό του τόπου αλλά για το πώς θα αποκτήσει ισχυρότερη κοινοβουλευτική δύναμη και αν είναι δυνατόν ακόμα και αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές, τις οποίες πλέον είναι φανερό πως επιδιώκει μετά μανίας….

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. καταποντίστηκε; Καταρρακώθηκε; Καταστράφηκε; Όπως και να το πει κανείς δίκιο θα έχει… Και ο αρχηγός του τι κατάλαβε; Πως είναι ιδιαίτερη πρόκληση για τον ίδιο να ξεκινάει σαν αρχηγός από το ίδιο ποσοστό που είχε ξεκινήσει και  ο ιδρυτής του κινήματος, Ανδρέας Παπανδρέου… Θα τα πούμε για το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και παρακάτω…

Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του κου Καμμένου πήραν μεγάλο ποσοστό, ουσιαστικά από ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας που δε συμφωνούν με τις επιλογές του κου Σαμαρά… Και ο αρχηγός τους την είδε σε μια νύχτα νέος Κωνσταντίνος Καραμανλής…

Το Κ.Κ.Ε. και η Χρυσή Αυγή αποτελούν τα δύο άκρα του πολιτικού μας συστήματος… Το μεν αριστερό άκρο παραμένει σταθερό σε αριθμό ψήφων και πολιτική απάθεια σε ότι συμβαίνει γύρω του, το δε δεξιό άκρο εκμεταλλεύτηκε την τιμωρία του κου Καρατζαφέρη για τη στήριξη που παρείχε σε ΠΑ.ΣΟ.Κ. – Ν.Δ. και την απλοϊκή έκφραση αγανάκτησης πολλών συμπολιτών μας «ένας Παπαδόπουλος θα μας σώσει»… Χωρίς μέλλον και οι δύο, όχι τουλάχιστον μέλλον που να αφορά πολιτικά τον τόπο καθώς και οι δύο είναι κλεισμένοι στα καβούκια τους…

Τέλος η Δημοκρατική Αριστερά και ο Φώτης Κουβέλης προσπαθούν να αποτελέσουν τη φωνή της κοινής λογικής σε όλο αυτό το σκηνικό. Πρεσβεύουν την αριστερή στροφή στη διακυβέρνηση του τόπου αλλά με τρόπο ρεαλιστικό και συνυφασμένο με τη σημερινή πραγματικότητα όχι με την πραγματικότητα που θα θέλαμε να είχαμε… Αξιοπρεπές το ποσοστό που πήραν και επειδή ακριβώς είναι οι μοναδικοί όπως φαίνεται που βλέπουν ψύχραιμα και ρεαλιστικά τα πράγματα, είναι και αυτοί από τους οποίους όλοι προσδοκούν λύση στο σημερινό αδιέξοδο…

Ακόμα όμως και η Δημοκρατική Αριστερά διακρίνει πως παρά την ανάγκη για να κυβερνηθεί ο τόπος, αν αυτό γίνει μέσω της συνεργασίας της με ΠΑ.ΣΟ.Κ. – Ν.Δ., απλά θα συνεχιστεί η ίδια αρρωστημένη κατάσταση που είχαμε πριν τις εκλογές με καθολικές αντιδράσεις σε κάθε είδους αλλαγές, είτε σωστές είτε όχι. Άρα σωστά κρίνει ο Φώτης Κουβέλης πως χωρίς λαϊκή στήριξη μέσω της σύμπραξης και του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν θα κάνει καλό στη χώρα μια νέα – ίδια κυβέρνηση.

Αφού λοιπόν δεν πρόκειται να κάνουνε χωριό, θα πάμε ξανά σε εκλογές… Και τι θα γίνει; Τίποτα συνταρακτικά διαφορετικό… Λίγο πάνω ο ένας, λίγο κάτω ο άλλος, και στο τέλος θα βρεθούμε πάλι εδώ να ψάχνουμε αν ο Καμμένος θα συνεργαστεί με δοσίλογους κι αν ο Τσίπρας θα συμπράξει με μνημονιακούς…

Και επιστρέφω στον κατά τη γνώμη μου καταλύτη για τη λύση στο πρόβλημα ακυβερνησίας της χώρας… Στο ΠΑ.ΣΟ.Κ…

Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα θα πρέπει κατά την ταπεινή μου γνώμη να κάνει μια τελευταία υπηρεσία στον τόπο: να μην κατέβει στις επόμενες εκλογές.

Στις εκλογές της 6^ης Μαΐου πήρε 13% χάνοντας 30 μονάδες σε σχέση με τις εκλογές του 2009. Αναγνωρίζω αν θέλετε πως υπάρχει ακόμα ένα 6-7% πρώην ψηφοφόρων του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που μη μπορώντας συναισθηματικά να ψηφίσουν κάτι άλλο πέραν αυτού προτίμησαν την αποχή. Προφανώς όμως έχει πάψει πλέον να είναι κόμμα εξουσίας και το κυριότερο είναι πως έχει πάψει εδώ και πολλά χρόνια να είναι Σοσιαλιστικό Κίνημα… Μπορεί να θεωρήσει κάποιος Έλληνας τον κο Βενιζέλο σοσιαλιστή; Την κα Διαμαντοπούλου; Τον κο Ρέππα; Τον κο Λοβέρδο με την ιδιωτική υγεία του; Τον κο Χρυσοχοϊδη με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης;

Αν λοιπόν δεν είναι σοσιαλιστές όλοι αυτοί αλλά πραγματιστές της πολιτικής, πεπεισμένοι πως ο μόνος δρόμος είναι ουσιαστικά αυτός του λαϊκού φιλελευθερισμού, τότε για ποιο λόγο θα πρέπει να συνεχίζουν να ζητούν την ψήφο μας κάτω από την ταμπέλα των σοσιαλιστών; Όπως κενό γράμμα αποτελεί ιστορικά μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης η ιδεολογία του Κ.Κ.Ε., όπως κενό γράμμα αποτελεί ιστορικά μετά τα όσα είδαμε να κάνει το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Χίτλερ η ιδεολογία της Χρυσής Αυγής, έτσι κενό γράμμα αποτελεί πλέον και η ιδεολογία του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος…

Κι αν μας παίρνει σαν χώρα να δίνουμε μερική κοινοβουλευτική εκπροσώπηση στα δύο πολιτικά άκρα χάριν του δημοκρατικού πλουραλισμού, κι ας μην περιμένουμε τίποτα από αυτά, δεν μας παίρνει καθόλου να δίνουμε σημαντικά ποσοστά σε χαμαιλέοντες της πολιτικής που προσπαθούν να παραμείνουν στο προσκήνιο χωρίς στην πραγματικότητα να έχουν να προσφέρουν προτάσεις αντίστοιχες με την ιδεολογία που υποτίθεται πως πρεσβεύουν… Επιπλέον μάλιστα, κρατάνε αγκυλωμένες επάνω τους κοινωνικές δυνάμεις που θα μπορούσαν σε διαφορετικές συνθήκες να στηρίξουν υποψήφιους και κόμματα που πιστεύουν ακόμα στην αριστερή προοπτική της χώρας…

Προσωπικά λοιπόν θεωρώ πως το πιο τίμιο που θα μπορούσε να κάνει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. σήμερα, η καλύτερη υπηρεσία που θα μπορούσε να προσφέρει στον τόπο, θα ήταν να μην κατέβει στις εκλογές του Ιούνη που πλησιάζουν ολοταχώς. Δεν λέω να διαλυθεί το κόμμα αυτοβούλως. Απλά προτείνω να μην κατέβει στις επόμενες εκλογές. Με τον τρόπο αυτό θα μπορέσουν οι «κολλημένοι» συναισθηματικά ψηφοφόροι του που το ψηφίζουν μόνο και μόνο από συνήθεια να απαγκιστρωθούν και να δώσουν στις πραγματικά αριστερές δυνάμεις του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και της Δημοκρατικής Αριστεράς τη δυνατότητα να κυβερνήσουν τη χώρα με τον τρόπο που αυτοί προτείνουν και, απ’ ότι φαίνεται, ο ελληνικός λαός επιθυμεί κάτι τέτοιο.

Ταυτόχρονα το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα θα μπορέσει με τον τρόπο αυτό να κάνει ένα πραγματικό «restart». Απαλλαγμένο από το βάρος της αποτυχίας, που είναι προφανές ότι θα γίνει ακόμα μεγαλύτερη σε ποσοστά αν κατέβει και στις εκλογές του Ιούνη με τα ίδια πρόσωπα και τις ίδιες ιδέες, το Κίνημα θα μπορέσει να επαναπροσδιοριστεί. Μέσα από συνέδρια, λαϊκές συνελεύσεις, ανάδειξη νέων προσώπων αμόλυντων από τις αμαρτίες του παρελθόντος, οφείλει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να επιστρέψει μετά από 4 χρόνια με άλλο πρόσωπο, αντάξιο των προσδοκιών που γέννησε το 1974 με την ίδρυσή του…

Σε διαφορετική περίπτωση, ο λαός θα στείλει το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, κατά την προσφιλή φράση του ιστορικού του ιδρυτή και ηγέτη, στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας…

Η Χρεωκοπία του Συνδικαλισμού

Ξαναδημοσιεύω αυτούσιο το κείμενο που είχα γράψει πέρυσι το Φλεβάρη... Όλα άλλωστε τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν.....

Αυτή την ώρα γίνεται η Τακτική Απολογιστική Συνέλευση στο Σύλλογο Εργαζομένων της δουλειάς μου. Συνειδητά, απέχω εδώ και καιρό από τέτοιες διαδικασίες....

Έχω υπάρξει συνδικαλιστής, τόσο σαν φοιτητής όσο και σαν εργαζόμενος, και είδα αρκετά πράγματα "από μέσα" που δεν μου άρεσαν καθόλου... Είδα ανθρώπους μορφωτικού και πνευματικού επιπέδου πολύ κατώτερου του μέσου όρου να κινούν νήματα και να καθορίζουν στάσεις και δράσεις. Είδα ανθρώπους να χρησιμοποιούν την ιδιότητα του συνδικαλιστή για να περάσουν μαθήματα, για να εξασφαλίσουν μελλοντική εργασία, για να αποκτήσουν καλύτερη θέση στην εργασία που ήδη είχαν ή για να αποφύγουν εντελώς κάθε εργασία...

Αν αυτά συμβαίνουν στο περιβάλλον του δικού μου μικρόκοσμου, δεν είναι δύσκολο να φανταστώ τι συμβαίνει σε πανελλαδικό επίπεδο. Άλλωστε δεν χρειάζεται να επιστρατευτεί μεγάλη δόση φαντασίας για κάτι τέτοιο, τα βλέπω όλα καθημερινά στα δελτία ειδήσεων και τις εφημερίδες. Πρώην συνδικαλιστές μεταμορφώνονται σε υπουργούς και βουλευτές και νυν συνδικαλιστές λαδώνονται για να περάσουν "ήπια" και χωρίς αντιδράσεις αλλαγές στον εργασιακό τους χώρο.

Πρέπει να αλλάξουν πολλά στην ελληνική κοινωνία, και η λειτουργία του συνδικαλισμού είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που χρειάζονται αλλαγή. Ξέρετε πόσες συνδικαλιστικές ομοσπονδίες υπάρχουν στην Ελλάδα; Κανείς δεν ξέρει!!! Είναι άπειρες!!! Συνολικά σε όλες αυτές τις ομοσπονδίες, ξέρετε πόσοι είναι οι συνδικαλιστές που μετέχουν στα διοικητικά τους συμβούλια και έχουν δικαίωμα να μην πατάνε ποτέ το πόδι τους στη δουλειά τους; Χιλιάδες!!! Αν προσθέσουμε τους τοπικούς συνδικαλιστές όλων των κλάδων και εργασιακών φορέων που "για να φροντίσουν για τα δικαιώματά μας" απέχουν νομιμότατα ώρες ατελείωτες από τη δουλειά τους, ξέρετε πόσες εργατο-ώρες χάνονται κάθε χρόνο; Εκατομμύρια!!!!!!!

Σε άρθρο του στις 30 Μαϊου 2010 στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ (http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=334666&ct=123&dt=30/05/2010 ), ο καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Θεόδωρος Λιανός είχε επισημάνει το πρόβλημα και είχε προτείνει συγκεκριμένες λύσεις, όπως να μην μπορεί συνδικαλιστής να γίνει βουλευτής πριν περάσουν 4 χρόνια από τότε που ήταν συνδικαλιστής, να μη μετέχουν σε συμβούλια επιχειρήσεων και να "συνδικαλίζονται" σε μη εργάσιμες ώρες.

Εγώ θα πρόσθετα δύο ακόμα πολύ σημαντικές κατά τη γνώμη μου προτάσεις, οι οποίες όμως αναγνωρίζω εκ των προτέρων πως στην Ελλάδα του 2012 είναι εντελώς ανεδαφικές και μη εφαρμόσιμες!!!!

1) Οι μετέχοντες σε συμβούλια συνδικαλιστικών φορέων να έχουν περιορισμό να μπορούν να κάνουν μόνο 2 θητείες, όχι απλά συνεχόμενες αλλά δια βίου!!!! Γιατί να υπάρχουν "30 χρόνια συνδικαλιστές"; Μήπως δεν υπάρχουν ικανοί σε κάθε κλάδο ή φορέα να τους αντικαταστήσουν ή πρόκειται απλά για "καρεκλοκένταυρους"; (Ίδια άποψη έχω και για τους βουλευτές!!! Μέχρι 2 θητείες κύριοι και μετά πίσω στα σπίτια και στις δουλειές σας!!!! Ο Πάγκαλος π.χ. ή ο Ρέππας ή ο Αβραμόπουλος ή η Μπακογιάννη κι ο Καρατζαφέρης κι η Παπαρήγα και και και ....... τόσοι άλλοι, ότι έχουν να δώσουν στη Βουλή "για το καλό μας", θεωρώ πως 2 θητείες τους φτάνουν για να το δώσουν. Από εκεί και πέρα απλά ζουν εις βάρος μας!!!!).

2) Οι συνδικαλιστές είναι εντελώς παράλογο να υπόκεινται σε κρίση για υπεύθυνη θέση ή προαγωγή στην εργασία τους από τον εργοδότη!!! Για παράδειγμα, αν ο συνδικαλιστικός μου εκπρόσωπος εξαρτάται από τον εργοδότη μας για να γίνει διευθυντής αυτός ή κάποιος άλλος, ποιός μου λέει πως δεν θα τα κάνει πλακάκια μαζί του εις βάρος μου; Κι όταν γίνει τελικά διευθυντής μου, ή ακόμα χειρότερα αν είναι από πριν διευθυντής μου, όταν εγώ έχω κάποιο εργασιακό πρόβλημα με τον "διευθυντή" μου, πως θα το πω στο "συνδικαλιστή" μου αφού θα πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο;

Όλα αυτά και άλλα τόσα, έχουν οδηγήσει στη χρεωκοπία του συνδικαλισμού. Πλέον, ούτε οι απεργίες που εξαγγέλλουν και κάνουν έχουν κανένα νόημα (πήρε μήπως η κυβέρνηση κάτι πίσω από ότι λένε τα μνημόνια επειδή γίνονται απεργίες; το πολύ πολύ να μας λένε πως θέλουν να πάρουν 12 μέτρα, οι απεργίες υποτίθεται να τους κάνουν να πάρουν τελικά μόνο τα 10 από τα 12, ενώ στην πραγματικότητα εξαρχής ήθελαν να πάρουν μόνο αυτά τα 10....). Γι' αυτό και η συμμετοχή σε τέτοιες διαδικασίες, σε συνελεύσεις, σε πορείες, είναι όλο και μικρότερη.... Και όλοι πλέον, βλέποντας όχι απλά πως δεν αλλάζει τίποτα, αλλά κυρίως πως δεν έχει κανένας τη διάθεση για να αλλάξει κάτι, ασχολούμαστε μόνο με τα προσωπικά μας ζητήματα και ψάχνουμε τρόπους να επιβιώσουμε σ' αυτή την αρρωστημένη κατάσταση...

Ακόμα και οι κραυγές για συμμετοχή στα κοινά από διάφορους, στην πραγματικότητα αφορούν την έκκληση για ενδυνάμωση της δικής τους ισχύος και επιρροής, είτε ως πολιτικοί είτε ως συνδικαλιστές, είτε ως μελλοντικοί πολιτικοί και συνδικαλιστές....