Τα τελευταία χρόνια
έχουν δει πολλά τα μάτια μας κι έχουν ακούσει περισσότερα τ’ αυτιά μας.
Από ψέματα χορτάσαμε,
μα ζητάμε κι άλλα.
Από ηγέτες χορτάσαμε,
μα ζητάμε κι άλλους.
Έχουμε όλοι από ένα
όπλο: το πληκτρολόγιο του laptop.
Πυροβολώντας απ’ τον
καναπέ μας, κρίνουμε κι επικρίνουμε τους πάντες και τα πάντα. Τα κόμματα, τους πολιτικούς,
τους συνδικαλιστές, τους δημοσιογράφους.
Και την ώρα της κρίσης τι
κάνουμε; Εμπιστευόμαστε τα ίδια κόμματα, τους ίδιους πολιτικούς, τους ίδιους συνδικαλιστές
και τους ίδιους δημοσιογράφους.
Τίποτα δεν μπορεί να μας
απομακρύνει από την απατηλή αίσθηση ασφάλειας του καναπέ μας.
Τι κι αν μας παροτρύνει
να το κάνουμε ο γείτονας, ο φίλος, ο γνωστός; Τι κι αν μας παροτρύνει να το
τολμήσουμε μαζί του; Τι κι αν μας καλεί δίπλα του για να αλλάξουμε όσα δεν μας αρέσουν;
Για να κάνουμε εμείς καλύτερα όσα απ’ τον καναπέ μας κατηγορούμε τους άλλους πως
δεν μπορούν να κάνουν γιατί δεν είναι σαν κι εμάς;
Όχι. Εμείς σταθεροί.
Πυροβολώντας απ’ τον
καναπέ μας, θα συνεχίσουμε να κρίνουμε και να επικρίνουμε τους πάντες και τα
πάντα.
Και μαζί με τους άλλους,
θα επικρίνουμε πλέον και το γείτονα, το φίλο, το γνωστό, που προσπάθησε να μας ξεσηκώσει.
