Στράτευση στα 18, γιατί όχι;

Ξεκινάω ως εξής: δεν έχω γνώσεις εξωτερικής πολιτικής, άμυνας κι εξοπλισμών, στρατιωτικής τακτικής, ψυχολογίας, δεν έχω γνώση για το λόγο και το σκεπτικό που χειρίζονται όπως χειρίζονται το θέμα στράτευσης στη Σουηδία, τη Δανία ή το Ισραήλ (αν και φαντάζομαι τους λόγους).

Η ταπεινή μου άποψη δεν έχει καμία επιστημονική ή άλλη αξία.

Έχοντας πλήρη επίγνωση των παραπάνω, μπορώ να κατανοήσω την ανάγκη για την υποχρεωτική στράτευση των ανδρών στα 18, για ένα διάστημα όχι μεγαλύτερο των 8-9 μηνών, με αντικείμενο την εκπαίδευσή στα βασικά ζητήματα (όπλα, οχήματα, τακτική κλπ) τα οποία θα κληθούν να αντιμετωπίσουν σε περίπτωση ανάγκης.

Ταυτόχρονα, θα επικροτούσα και την παροχή δυνατότητας να περάσουν εθελοντικά και γυναίκες στα 18 την ίδια εκπαίδευση!

Ναι, σε μια περίπτωση ανάγκης, οι επαγγελματίες στρατιωτικοί θα έχουν τον κύριο λόγο, αλλά και οι απλοί φαντάροι θα είναι απαραίτητοι, ακόμα και εν έτει 2016, 2040 ή 2050. Η ανάγκη αυτή δεν μπορεί να αντικατασταθεί πλήρως από την τεχνολογία.

Σουηδία και Δανία δεν είμαστε, με την έννοια της μηδενικής απειλής πολεμικής σύρραξης και εδαφικών διεκδικήσεων από γείτονες, ώστε να καταργήσουμε τελείως την υποχρεωτική στράτευση. Ούτε βέβαια την οικονομική δυνατότητα έχουμε για πολυπληθές επαγγελματικό στράτευμα που θα αρκεί για την περίπτωση ανάγκης ή που θα είναι ικανό να στηρίξει τη διαπραγματευτική ισχύ της διπλωματίας μας. Ναι, οι αριθμοί μετράνε, και μάλιστα πολύ.

Απ' την άλλη, δεν είμαστε και Ισραήλ, με μόνιμη εμπόλεμη κατάσταση, ώστε να φέρουμε υποχρεωτικά και τις γυναίκες στο στρατό.

Η υποχρεωτική στρατιωτική εκπαίδευση (όχι "θητεία") στα 18 θα μπορούσε να δημιουργήσει μια ευεργετική ομοιομορφία στη διαδικασία. Θα μπορούσε να είναι σαν μια φυσική συνέχεια της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, πριν προχωρήσεις στην τριτοβάθμια. Λειτουργώντας το μέτρο στα πλαίσια συνολικής μεταρρύθμισης του στρατεύματος, που δεν θα χρησιμοποιεί τους κληρωτούς για τις καθημερινές αγγαρείες και το γόπινγκ αλλά θα τους διαχειρίζεται ως εκπαιδευόμενους μελλοντικούς στρατιώτες.

Ναι, είναι άχρηστο να πας φαντάρος στα 27, έχοντας πτυχίο και 2 μεταπτυχιακά, για να καθαρίζεις καλλιόπες μαζί με έναν 18χρονο που δεν έχει τελειώσει ούτε το Γυμνάσιο, ή να σου το παίζει ιστορία ένας άλλος 18χρονος επειδή είναι 2 σειρές παλιότερος από σένα. Και την ίδια ώρα εσύ να σκέφτεσαι πως έχασες τη θέση στην πολυεθνική γιατί έπρεπε να πας στρατό....

Και ναι, ακόμα και δόκιμος να γίνεις στα 27 (όπως εγώ στα Τεθωρακισμένα), αυτό καμία ουσιαστική αξία δεν θα έχει σε πιθανή σύρραξη γιατί, όπως προείπα, εκεί οι επαγγελματίες θα έχουν τον κύριο λόγο. Αφήστε που όλη η εκπαίδευση στα Τεθωρακισμένα πήγε χαμένη γιατί με το διορισμό μου στο Δημόσιο έπαψα να θεωρούμαι Έφεδρος Ανθυπίλαρχος και δεν ξανακλήθηκα για μετεκπαίδευση γιατί πλέον ανήκω στα σχέδια Πολιτικής Προστασίας, όπως όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι... Άλλο ένα θέμα λοιπόν που χρήζει μεταρρύθμισης είναι και αυτό.

Δεν θα πω ότι είναι απαραίτητος ο στρατός γιατί σε κάνει "άντρα". Άντρας (με την έννοια της υπευθυνότητας, όχι της σεξουαλικής προτίμησης) ή είσαι ή δεν είσαι, είτε είσαι 18 είτε 38. Δεν αποτελεί παράμετρο του ζητήματος το θέμα αυτό.

Επιχειρήματα περί αυτοκτονιών κλπ, λυπάμαι αλλά δε νομίζω πως είναι σοβαρά εν έτει 2016. Άλλωστε η στρατιωτική θητεία, πέραν του ότι είναι σήμερα πολύ χαλαρώτερη αλλά και συντομότερη από προηγούμενες δεκαετίες, κατά την άποψή μου πρέπει να λειτουργήσει ως στρατιωτική εκπαίδευση, με συνθήκες (γιατί όχι;) στρατιωτικών σχολών.

Τελειώνοντας αυτή τη στρατιωτική εκπαίδευση - σχολή, οι 19χρονοι (πλέον) θα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα παραμονής ως επαγγελματίες με 5ετή (κατ΄ελάχιστον) συμβόλαια και με δυνατότητα επιλογής ειδικότητας.

Επαναλαμβάνω: τα παραπάνω είναι προσωπικές απόψεις, μη τεκμηριωμένες επιστημονικά και υπόκεινται ευχαρίστως σε κάθε σοβαρό αντίλογο.

Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΥΚΛΟΥΣ ΚΑΝΕΙ

Το Ποτάμι αποφάσισε να μπει σε διάλογο με το ΠΑΣΟΚ για κοινή πορεία, για την αναγέννηση του Κεντρώου χώρου, για τη δημιουργία του «τρίτου πόλου» ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ.

Καλέσανε και το ΚΙΔΗΣΟ στην παρέα, στην οποία ήδη συμμετέχει κι η ΔΗΜΑΡ.

Θα φτιάξουνε κι επιτροπή για να βρεθεί ο κοινός τόπος. Υπέροχα νέα!

Ο Σταύρος Θεοδωράκης το εννοούσε λοιπόν ότι "θα συνεργαστεί και με το διάβολο αν χρειαστεί"... Τώρα βέβαια, το γεγονός ότι αυτή η προοπτική είναι η μοναδική του διέξοδος παραμονής στην πολιτική, είναι εντελώς άσχετο. Πάνω απ’ όλα η σωτηρία της χώρας, σωστά;

Τι στ’ αλήθεια θα μπορούσε να περιμένει ο ελληνικός λαός από αυτό το “reunion” του Σημιτικού ΠΑΣΟΚ; Και σε ποιο βαθμό αναμένουν να εμπιστευτεί με την ψήφο του αυτούς που ήδη έχει απορρίψει ξανά και ξανά από το 2012 κι έπειτα;

Ή μήπως περιμένει κανείς να βγουν μπροστά νέα στελέχη, «άφθαρτα», που δεν κουβαλούν αμαρτίες του παρελθόντος; Μόνο απ’ τον πασοκικό κομματικό σωλήνα, στυλ Ανδρουλάκη, Καϊλή αναμένονται.

Με τη Φώφη, το Γιωργάκη, το Βενιζέλο, το Λοβέρδο, το Σκανδαλίδη, τη Διαμαντοπούλου, το Ραγκούση, το Βούγια και τ’ άλλα παιδιά, συν τους Λυκούδη, Ψαριανό κλπ, πόσο ψηλά θα μπορούσαν να πάνε; Στο 6-7%;

Η επόμενη βουλή με ΛΑΕ αντί του Ποταμιού, με Χρυσή Αυγή ενισχυμένη, με ή χωρίς Ένωση Κεντρώων, με ή χωρίς ΑΝΕΛ (μάλλον με ΑΝΕΛ, μην υποτιμάτε τα κυβερνητικά ρουσφέτια), θα έχει καλύτερη σύνθεση από τη σημερινή; Η πιθανότητα για Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας θα είναι πιθανή; Μάλλον όχι.

Πιθανότατα θα είναι πρώτο κόμμα η ΝΔ. Με ποιούς πιθανούς κυβερνητικούς εταίρους θα γίνει πρωθυπουργός ο Μητσοτάκης; Μόνο αυτό το επανενωμένο ΠΑΣΟΚ-plus βλέπω διαθέσιμο.

Αναπόφευκτα λοιπόν κάποια στιγμή, μέσα στο 2016 θα είναι, στο 2017 θα είναι, αποκλείεται να αντέξουν παραπάνω οι κωμικοτραγικοί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, θα επανέλθουμε σε Εθνοσωτήρια Κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, ίσως με την Ένωση Κεντρώων σε ρόλο ΔΗΜΑΡ-ΛΑΟΣ, με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ από κάτω να τα κάνουν μπάχαλο!!!!!

Θέλετε να το πούμε επιστροφή στο παρελθόν, θέλετε να πούμε πως η ζωή μας κύκλους κάνει, όπως και να το πούμε, όσο συνεχίζουμε να περιμένουμε αλλαγές από τα ίδια πρόσωπα που μας έχουν ήδη απογοητεύσει πολλάκις, τις ίδιες απογοητεύσεις θα ξαναζούμε…

Ας ψαχτούμε λίγο γύρω μας για συλλογικότητες χωρίς ηγέτες και πολιτικούς ξερόλες…

Το καινούριο δεν θα προκύψει από παλιούς υπουργούς ή σκελετούς που ξαναβγαίνουν απ’ τις ντουλάπες…

Ας πάψουμε τους κύκλους γύρω απ’ τη σκιά μας κι ας προχωρήσουμε πέρα απ’ όσα μας κρατούν ακίνητους…

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΟΥΓΚΛΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΗ

Καλή η θλίψη, η συμπάθεια, η οργή, αλλά το ζήτημα της τρομοκρατίας των τζιχαντιστών δε χρειάζεται άλλες κατάρες, ούτε ευχολόγια.

Όσα μέτρα προστασίας κι αν λάβει η Ευρώπη, τα χτυπήματα δεν θα εξαλειφθούν.

Η ρίζα του κακού δεν μπορεί να προσεγγιστεί από αυτούς που φύτεψαν το σπόρο.

Ο νόμος της ζούγκλας όπου ο ισχυρός επιβιώνει, δεν ταιριάζει στις πολιτισμένες κοινωνίες. Με τη δύναμη των όπλων δε γίνεται να λυθεί το πρόβλημα.

Μια πρωτοβουλία προσωπικοτήτων με διεθνές κύρος, από χώρες που δεν εμπλέκονται άμεσα σ' αυτό τον πόλεμο, μουσουλμανικές και χριστιανικές, θα μπορούσε ίσως να γεφυρώσει διαφορές. Να ανοίξει κάποιο διάλογο.

Κάτι αντίστοιχο δηλαδή με αυτό που προσπάθησαν να κάνουν με την Πρωτοβουλία των 6 για την Ειρήνη, το 1984, οι ηγέτες της Ελλάδας, της Σουηδίας, της Ινδίας, της Αργεντινής, του Μεξικό και της Τανζανίας.

Υπάρχουν τέτοιες προσωπικότητες σήμερα; Υπάρχουν σήμερα Πάλμε, Γκάντι, Παπανδρέου;

ΠΥΡΟΒΟΛΩΝΤΑΣ ΑΠ' ΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ

 

Τα τελευταία χρόνια έχουν δει πολλά τα μάτια μας κι έχουν ακούσει περισσότερα τ’ αυτιά μας.

 

Από ψέματα χορτάσαμε, μα ζητάμε κι άλλα.

 

Από ηγέτες χορτάσαμε, μα ζητάμε κι άλλους.

 

Έχουμε όλοι από ένα όπλο: το πληκτρολόγιο του laptop.

 

Πυροβολώντας απ’ τον καναπέ μας, κρίνουμε κι επικρίνουμε τους πάντες και τα πάντα. Τα κόμματα, τους πολιτικούς, τους συνδικαλιστές, τους δημοσιογράφους.

 

Και την ώρα της κρίσης τι κάνουμε; Εμπιστευόμαστε τα ίδια κόμματα, τους ίδιους πολιτικούς, τους ίδιους συνδικαλιστές και τους ίδιους δημοσιογράφους.

 

Τίποτα δεν μπορεί να μας απομακρύνει από την απατηλή αίσθηση ασφάλειας του καναπέ μας.

 

Τι κι αν μας παροτρύνει να το κάνουμε ο γείτονας, ο φίλος, ο γνωστός; Τι κι αν μας παροτρύνει να το τολμήσουμε μαζί του; Τι κι αν μας καλεί δίπλα του για να αλλάξουμε όσα δεν μας αρέσουν; Για να κάνουμε εμείς καλύτερα όσα απ’ τον καναπέ μας κατηγορούμε τους άλλους πως δεν μπορούν να κάνουν γιατί δεν είναι σαν κι εμάς;

 

Όχι. Εμείς σταθεροί.

 

Πυροβολώντας απ’ τον καναπέ μας, θα συνεχίσουμε να κρίνουμε και να επικρίνουμε τους πάντες και τα πάντα.

 

Και μαζί με τους άλλους, θα επικρίνουμε πλέον και το γείτονα, το φίλο, το γνωστό, που προσπάθησε να μας ξεσηκώσει.