Το
εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου έστειλε προφανώς πολλά μηνύματα.
Από το βράδυ της Κυριακής διαπιστώνουμε πως άλλες πολιτικές παρατάξεις έλαβαν
τα μηνύματα αυτά και άλλες όχι…
Ας τις
πάρουμε λοιπόν με τη σειρά.
Η
Νέα Δημοκρατία, θεωρεί πως νίκησε επειδή είναι πρώτο κόμμα… Το πώς νίκησε και
το ποιον ακριβώς νίκησε δε φαίνεται να την απασχολούν… Νομίζει πως είναι
εγγυήτρια της σταθερότητας και χωρίς αυτήν η χώρα δε θα επιβιώσει… Η χώρα θα
επιβιώσει σίγουρα, η Νέα Δημοκρατία δύσκολα…
Ο
ΣΥ.ΡΙΖ.Α. φανερά ενδυναμώθηκε… Μετατράπηκε σε μια νύχτα από κόμμα διαμαρτυρίας
και πολιτικής έκφρασης των αγανακτισμένων σε εν δυνάμει κόμμα εξουσίας… Αντέδρασε και μεταλλάχθηκε άμεσα, παρά τα αντιθέτως
λεγόμενα… Πλέον ομιλεί και συμπεριφέρεται σαν πραγματικό κόμμα εξουσίας που δεν
ενδιαφέρεται για το καλό του τόπου αλλά για το πώς θα αποκτήσει ισχυρότερη
κοινοβουλευτική δύναμη και αν είναι δυνατόν ακόμα και αυτοδυναμία στις επόμενες
εκλογές, τις οποίες πλέον είναι φανερό πως επιδιώκει μετά μανίας….
Το
ΠΑ.ΣΟ.Κ. καταποντίστηκε; Καταρρακώθηκε; Καταστράφηκε; Όπως και να το πει κανείς
δίκιο θα έχει… Και ο αρχηγός του τι κατάλαβε; Πως είναι ιδιαίτερη πρόκληση για
τον ίδιο να ξεκινάει σαν αρχηγός από το ίδιο ποσοστό που είχε ξεκινήσει
και ο ιδρυτής του κινήματος, Ανδρέας
Παπανδρέου… Θα τα πούμε για το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και παρακάτω…
Οι
Ανεξάρτητοι Έλληνες του κου Καμμένου πήραν μεγάλο ποσοστό, ουσιαστικά από ψηφοφόρους
της Νέας Δημοκρατίας που δε συμφωνούν με τις επιλογές του κου Σαμαρά… Και ο
αρχηγός τους την είδε σε μια νύχτα νέος Κωνσταντίνος Καραμανλής…
Το
Κ.Κ.Ε. και η Χρυσή Αυγή αποτελούν τα δύο άκρα του πολιτικού μας συστήματος… Το
μεν αριστερό άκρο παραμένει σταθερό σε αριθμό ψήφων και πολιτική απάθεια σε ότι
συμβαίνει γύρω του, το δε δεξιό άκρο εκμεταλλεύτηκε την τιμωρία του κου
Καρατζαφέρη για τη στήριξη που παρείχε σε ΠΑ.ΣΟ.Κ. – Ν.Δ. και την απλοϊκή
έκφραση αγανάκτησης πολλών συμπολιτών μας «ένας Παπαδόπουλος θα μας σώσει»…
Χωρίς μέλλον και οι δύο, όχι τουλάχιστον μέλλον που να αφορά πολιτικά τον τόπο
καθώς και οι δύο είναι κλεισμένοι στα καβούκια τους…
Τέλος
η Δημοκρατική Αριστερά και ο Φώτης Κουβέλης προσπαθούν να αποτελέσουν τη φωνή της
κοινής λογικής σε όλο αυτό το σκηνικό. Πρεσβεύουν την αριστερή στροφή στη
διακυβέρνηση του τόπου αλλά με τρόπο ρεαλιστικό και συνυφασμένο με τη σημερινή
πραγματικότητα όχι με την πραγματικότητα που θα θέλαμε να είχαμε… Αξιοπρεπές το
ποσοστό που πήραν και επειδή ακριβώς είναι οι μοναδικοί όπως φαίνεται που
βλέπουν ψύχραιμα και ρεαλιστικά τα πράγματα, είναι και αυτοί από τους οποίους
όλοι προσδοκούν λύση στο σημερινό αδιέξοδο…
Ακόμα
όμως και η Δημοκρατική Αριστερά διακρίνει πως παρά την ανάγκη για να κυβερνηθεί
ο τόπος, αν αυτό γίνει μέσω της συνεργασίας της με ΠΑ.ΣΟ.Κ. – Ν.Δ., απλά θα
συνεχιστεί η ίδια αρρωστημένη κατάσταση που είχαμε πριν τις εκλογές με
καθολικές αντιδράσεις σε κάθε είδους αλλαγές, είτε σωστές είτε όχι. Άρα σωστά
κρίνει ο Φώτης Κουβέλης πως χωρίς λαϊκή στήριξη μέσω της σύμπραξης και του
ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν θα κάνει καλό στη χώρα μια νέα – ίδια κυβέρνηση.
Αφού
λοιπόν δεν πρόκειται να κάνουνε χωριό, θα πάμε ξανά σε εκλογές… Και τι θα
γίνει; Τίποτα συνταρακτικά διαφορετικό… Λίγο πάνω ο ένας, λίγο κάτω ο άλλος,
και στο τέλος θα βρεθούμε πάλι εδώ να ψάχνουμε αν ο Καμμένος θα συνεργαστεί με
δοσίλογους κι αν ο Τσίπρας θα συμπράξει με μνημονιακούς…
Και
επιστρέφω στον κατά τη γνώμη μου καταλύτη για τη λύση στο πρόβλημα ακυβερνησίας
της χώρας… Στο ΠΑ.ΣΟ.Κ…
Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα θα
πρέπει κατά την ταπεινή μου γνώμη να κάνει μια τελευταία υπηρεσία στον τόπο: να
μην κατέβει στις επόμενες εκλογές.
Στις
εκλογές της 6ης Μαΐου πήρε 13% χάνοντας 30 μονάδες σε σχέση με τις εκλογές
του 2009. Αναγνωρίζω αν θέλετε πως υπάρχει ακόμα ένα 6-7% πρώην ψηφοφόρων του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
που μη μπορώντας συναισθηματικά να ψηφίσουν κάτι άλλο πέραν αυτού προτίμησαν
την αποχή. Προφανώς όμως έχει πάψει πλέον να είναι κόμμα εξουσίας και το
κυριότερο είναι πως έχει πάψει εδώ και πολλά χρόνια να είναι Σοσιαλιστικό
Κίνημα… Μπορεί να θεωρήσει κάποιος Έλληνας τον κο Βενιζέλο σοσιαλιστή; Την κα
Διαμαντοπούλου; Τον κο Ρέππα; Τον κο Λοβέρδο με την ιδιωτική υγεία του; Τον κο
Χρυσοχοϊδη με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης;
Αν
λοιπόν δεν είναι σοσιαλιστές όλοι αυτοί αλλά πραγματιστές της πολιτικής,
πεπεισμένοι πως ο μόνος δρόμος είναι ουσιαστικά αυτός του λαϊκού φιλελευθερισμού,
τότε για ποιο λόγο θα πρέπει να συνεχίζουν να ζητούν την ψήφο μας κάτω από την
ταμπέλα των σοσιαλιστών; Όπως κενό γράμμα αποτελεί ιστορικά μετά την κατάρρευση
της Σοβιετικής Ένωσης η ιδεολογία του Κ.Κ.Ε., όπως κενό γράμμα αποτελεί ιστορικά
μετά τα όσα είδαμε να κάνει το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Χίτλερ η ιδεολογία της
Χρυσής Αυγής, έτσι κενό γράμμα αποτελεί πλέον και η ιδεολογία του Πανελλήνιου
Σοσιαλιστικού Κινήματος…
Κι
αν μας παίρνει σαν χώρα να δίνουμε μερική κοινοβουλευτική εκπροσώπηση στα δύο
πολιτικά άκρα χάριν του δημοκρατικού πλουραλισμού, κι ας μην περιμένουμε τίποτα
από αυτά, δεν μας παίρνει καθόλου να δίνουμε σημαντικά ποσοστά σε χαμαιλέοντες της
πολιτικής που προσπαθούν να παραμείνουν στο προσκήνιο χωρίς στην πραγματικότητα
να έχουν να προσφέρουν προτάσεις αντίστοιχες με την ιδεολογία που υποτίθεται
πως πρεσβεύουν… Επιπλέον μάλιστα, κρατάνε αγκυλωμένες επάνω τους κοινωνικές
δυνάμεις που θα μπορούσαν σε διαφορετικές συνθήκες να στηρίξουν υποψήφιους και
κόμματα που πιστεύουν ακόμα στην αριστερή προοπτική της χώρας…
Προσωπικά
λοιπόν θεωρώ πως το πιο τίμιο που θα μπορούσε να κάνει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. σήμερα, η
καλύτερη υπηρεσία που θα μπορούσε να προσφέρει στον τόπο, θα ήταν να μην
κατέβει στις εκλογές του Ιούνη που πλησιάζουν ολοταχώς. Δεν λέω να διαλυθεί το
κόμμα αυτοβούλως. Απλά προτείνω να μην κατέβει στις επόμενες εκλογές. Με τον τρόπο αυτό θα μπορέσουν οι «κολλημένοι»
συναισθηματικά ψηφοφόροι του που το ψηφίζουν μόνο και μόνο από συνήθεια να
απαγκιστρωθούν και να δώσουν στις πραγματικά αριστερές δυνάμεις του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
και της Δημοκρατικής Αριστεράς τη δυνατότητα να κυβερνήσουν τη χώρα με τον
τρόπο που αυτοί προτείνουν και, απ’ ότι φαίνεται, ο ελληνικός λαός επιθυμεί
κάτι τέτοιο.
Ταυτόχρονα
το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα θα μπορέσει με τον τρόπο αυτό να κάνει ένα
πραγματικό «restart». Απαλλαγμένο από το βάρος της αποτυχίας, που
είναι προφανές ότι θα γίνει ακόμα μεγαλύτερη σε ποσοστά αν κατέβει και στις εκλογές
του Ιούνη με τα ίδια πρόσωπα και τις ίδιες ιδέες, το Κίνημα θα μπορέσει να
επαναπροσδιοριστεί. Μέσα από συνέδρια, λαϊκές συνελεύσεις, ανάδειξη νέων
προσώπων αμόλυντων από τις αμαρτίες του παρελθόντος, οφείλει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να
επιστρέψει μετά από 4 χρόνια με άλλο πρόσωπο, αντάξιο των προσδοκιών που
γέννησε το 1974 με την ίδρυσή του…
Σε διαφορετική
περίπτωση, ο λαός θα στείλει το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, κατά την
προσφιλή φράση του ιστορικού του ιδρυτή και ηγέτη, στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας…