Μέσα στον κυκεώνα των προβλημάτων της
καθημερινότητας ξεχνάμε όλοι τα βασικά, τα σημαντικά πράγματα στη ζωή...
Την ίδια τη ζωή...
Από τον περασμένο Ιούλιο 3.500 δημοτικοί
αστυνομικοί έχουμε περάσει από σαράντα κύματα. Τη μια απολυόμαστε, την άλλη μπαίνουμε
σε κινητικότητα, μετά πηγαίνουμε όλοι μαζί στην ΕΛ.ΑΣ. κι ύστερα στον κουβά της
διαθεσιμότητας. Το μέλλον μας σε κάθε περίπτωση προμηνύεται δυσοίωνο, όπως και
το μέλλον της ίδιας της Ελλάδας.
Η στενοχώρια, το άγχος κι η αβεβαιότητα έγιναν
μόνιμοι σύντροφοι στις οικογένειές μας. Που θα πάμε, τι θα γίνουμε, πως θα
ζήσουμε, πως θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας…
Ώσπου ήρθε μια είδηση που μας συγκλόνισε και
ανέτρεψε τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μας.
Ο φίλος και καλός συνάδελφος Αλέκος εισήχθη με
εγκεφαλικό επεισόδιο σε νοσοκομείο του Ηρακλείου και μετά από αρκετές ημέρες πάλης
και ισορροπίας ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, κατέληξε…
Εδώ και μερικά χρόνια ανάμεσά μας με μετάθεση από
την Αθήνα, ο Αλέκος πάντα πρόσφερε αγόγγυστα τα μέγιστα. Παρών στα δύσκολα της δουλειάς
και κυρίως στα δύσκολα των αγαπημένων του ανθρώπων. Άλλωστε η ίδια του η
μετάθεση στο Ηράκλειο, ενώ δεν είχε προηγούμενους δεσμούς με την πόλη, έγινε
στα πλαίσια της αμέριστης συμπαράστασης στον αγώνα της συντρόφου του.
Ένας πραγματικός ήρωας στη ζωή του που, όπως ισχύει
για όλους τους ήρωες, έπρεπε να φύγει πρώτα από κοντά μας για να αναγνωρίσουμε
την αξία του.
Ταυτόχρονα, υπήρξε ένας πραγματικός ήρωας και στο
θάνατό του, καθώς όργανά του εδόθησαν σε συνανθρώπους μας που είχαν μεγάλη
ανάγκη.
Σήμερα το πρωί λιγοστοί συνάδελφοι αποχαιρετίσαμε
τον Αλέκο που γύρισε στην Αθήνα, για να βρεθεί αύριο στις 17.00 στην τελευταία
του κατοικία στο κοιμητήριο Ζωγράφου.
Καλό ταξίδι φίλε Αλέκο…
Σε ευχαριστούμε για όλα όσα πρόσφερες. Σε
ευχαριστούμε για την τιμή που μας έκανες να σε γνωρίσουμε και να δουλέψουμε
μαζί σου.
Σε ευχαριστούμε που τώρα στο τέλος, σ’ αυτή τη
δύσκολη περίοδο, μας θύμισες πως το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή δεν είναι άλλο
από την ίδια τη ζωή…
