Γιατί επιλέξαμε την Πρότυπη Δίκη στο ΣτΕ...

Είμαι αναγκασμένος σήμερα να γράψω κάποια πράγματα με αιτία την κίνηση των 116 συναδέλφων Δημοτικών Αστυνομικών της Κρήτης (56 από το Δήμο Ηρακλείου και άλλων 50 από τους δήμους όλου του νησιού από τα Χανιά μέχρι τη Σητεία), να ζητήσουμε από το Διοικητικό Εφετείο Χανίων την ακύρωση των πράξεων κατάργησης των υπηρεσιών Δημοτικής Αστυνομίας στους δήμους μας και κατ' επέκταση των πράξεων με τις οποίες βρεθήκαμε σε διαθεσιμότητα. Η αφορμή είναι δυστυχώς οι αντιδράσεις ορισμένων συναδέλφων από την υπόλοιπη Ελλάδα για την κίνησή μας αυτή.



Στις 5 Ιουλίου 2013, η μεγάλη πλειοψηφία των Δημοτικών Αστυνομικών συγκλονιστήκαμε και εκπλαγήκαμε με την είδηση της άμεσης κατάργησής μας. Από τις 5 Ιουλίου 2013, η μεγάλη πλειοψηφία των Δημοτικών Αστυνομικών δώσαμε και συνεχίζουμε να δίνουμε έναν μεγάλο και ιερό αγώνα για την παραμονή όλων μας στις θέσεις εργασίας τις οποίες επιλέξαμε.
Το τονίζω:

ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ ΣΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΕΠΙΛΕΞΑΜΕ.

Νέων και παλιών, άνω και κάτω των 45 ετών, ψηλών και κοντών, αδύνατων και χοντρών. ΟΛΩΝ.

Στις υπηρεσίες Δημοτικής Αστυνομίας των δήμων μας. Αυτές τις θέσεις εργασίας επιλέξαμε όταν αιτηθήκαμε διορισμό στο δημόσιο. Δεν ζητήσαμε να μπούμε στην ΕΛ.ΑΣ. ούτε στις φυλακές και δεν βρεθήκαμε από καραμπόλα στις Δημοτικές Αστυνομίες.

Αυτές τις θέσεις εργασίας επιλέξαμε με γνώμονα και επίγνωση όλων των συνθηκών που αφορούσαν τις θέσεις αυτές.

Γνωρίζαμε πολύ καλά φυσικά (και δε χρειαζόταν να υπηρετούμε στην πρωτεύουσα για να το καταλάβουμε...) πως τα τελευταία χρόνια υπήρχαν ορισμένοι συνάδελφοι που επεδίωκαν μετά μανίας τη μεταμόρφωσή μας σε "κανονικούς αστυνομικούς" και τη μετακίνησή μας στην ΕΛ.ΑΣ. και άλλοι που το "αμετάθετο" και "αμετακίνητο" των ΠΕ, ΤΕ, ΔΕ 23 αποτελούσε εμπόδιο στα σχέδιά τους για μετάταξη σε άλλες υπηρεσίες, πιο χαλαρές και καλοπληρωμένες...  Είναι φανερή πολύ περισσότερο σήμερα η αγωνία στις αντιδράσεις τους, μήπως και (τώρα που έχουν βάλει το νερό στ' αυλάκι...) κάτι πάει στραβά και δεν τα καταφέρουν να πραγματοποιήσουν το "όνειρό" τους...

Ε, λοιπόν εμείς εδώ στην Κρήτη δε σκεφτόμασταν ποτέ έτσι. Κι ας φαινόταν σε πολλούς περίεργο το "πως γίνεται οι Κρητικοί να μη θέλουν όπλο" για παράδειγμα.

Επίσης, αν και είμαστε χιλιόμετρα μακρυά από τα κέντρα αποφάσεων και φυσικά κανείς από εμάς δεν ξημεροβραδυάζεται στα γραφεία υπουργών κι υφυπουργών κλείνοντας κρυφές ή φανερές συμφωνίες, είχαμε πάντα την ικανότητα να διαβάζουμε πίσω απ' τις γραμμές και να προβλέπουμε τις δυσάρεστες καταστάσεις που μαγειρεύονται για εμάς, χωρίς εμάς. Τα έγραψα προσωπικά και πριν από 15 ημέρες, όταν ανακοινώθηκε το χρονοδιάγραμμα της κινητικότητάς μας.

Θα βγουν θέσεις στο Υπουργείο Οικονομικών, για την Αθήνα.
Θα βγουν θέσεις στο Υπουργείο Ανάπτυξης, για την Αθήνα.
Θα βγουν θέσεις στο Υπουργείο Εσωτερικών, για την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.

Και οι υπόλοιποι δήμοι της Ελλάδας;
Φυλακές και ΕΛ.ΑΣ. για μερικούς άντρες κάτω των 45, ΕΛ.ΑΣ. για ορισμένες γυναίκες, και οι άνω των 45 ετών εξ' ορισμού απόλυση.

Δεν είναι κινδυνολογία τα παραπάνω. Είναι η απλούστατη ανάγνωση των ανακοινώσεων. Ανακοινώσεων που βιαστικά αναγγέλθηκαν (μόλις μαθεύτηκε πως ετοιμάζονται προς κατάθεση οι πρώτες προσφυγές...) και δεν εξασφαλίζουν απολύτως τίποτα για το εργασιακό μας μέλλον...

Δεν πρέπει να αντιδράσουμε σε αυτά που δρομολογούνται; Δεν πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όσο είναι καιρός το ισχυρότερο όπλο της φαρέτρας μας, την προσφυγή στη Δικαιοσύνη;

Οι Κρητικοί με τις αιτήσεις ακύρωσης της κατάργησης της Δημοτικής Αστυνομίας στο Διοικητικό Εφετείο Χανίων ΠΟΛΕΜΑΜΕ.

Με την αίτηση στο ΣτΕ να εκδικαστεί η υπόθεσή μας κατευθείαν εκεί με τη μέθοδο της πρότυπης δίκης ΠΟΛΕΜΑΜΕ.

Δεν μπορούμε να περιμένουμε μοιρολατρικά τους ανθρώπους που αποδεδειγμένα μας κυβερνούν χωρίς να καταλαβαίνουν τι περνάμε, πότε θα αποφασίσουν για τις τύχες μας. Πότε θα αποφασίσουν ποιός θα ζήσει και ποιός θα πεθάνει.

Δεν μπορούμε να περιμένουμε 1,5 - 2 χρόνια να εκδοθεί η απόφαση στο Διοικητικό Εφετείο και μετά ακόμα 2-3 χρόνια για να τελεσιδικήσει η υπόθεση στο ΣτΕ.

Οι ζωές μας δεν περιμένουν. Οι οικογένειες και τα παιδιά μας δεν μπορούν να περιμένουν. Ούτε μια μέρα. Ούτε ένα λεπτό.

Αποφασίσαμε να δώσουμε μια νέα ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ.

Και θα τη δώσουμε, όχι επειδή ξεγελαστήκαμε από κάποιο περαστικό τυχοδιώκτη αλλά γιατί έχουμε ευθύνη να δώσουμε αγώνα με όλες μας τις δυνάμεις και συναίσθηση του διακυβεύματος.

Όπως επίσης έχουμε και συναίσθηση της πραγματικότητας. Κάτι που σημαίνει πως το όπλο που βγήκε από τη φαρέτρα μπορεί να πετύχει το σκοπό του και χωρίς να χρειαστεί η εκπυρσοκρότησή του...